Gleðilega hátíð!

Ég er dálítið sein með jólakveðjuna í ár, en það er lýsandi fyrir andlegt ástand mitt, ég hef bara ekki náð upp snefil af hressandi jólastressi.

Aðfangadagskvöld kom án þess að ég yrði nokkurn tímann hryssingsleg við mann og börn. Við lögðum á borð þremur korterum fyrir áætlaðan komutíma fyrsta gestsins, sú íslenska kom vitanlega fyrir sjö, til að ná jólaklukknahljóminum á RÚV. Þeir frönsku áttu svo að koma hálftíma síðar, en mágur minn mætti um þremur korterum of seint, og ruglaði dálítið allri tímasetningu á matarframburði. Lærið var því orðið volgt þegar við settumst að borðum. Kjötið var samt svo meyrt og ljúffengt, og sósan heit og fín, sem og allt meðlætið, að það kom ekki að sök. Verra var að Kári hafði dottið út meðan forrétturinn var snæddur og reyndist vonlaust að vekja hann aftur. Ég náði m.a.s. í hann og setti hann í sófann þegar við byrjuðum pakkaopnun, en hann breiddi teppi yfir höfuð sér og neitaði alfarið að gefa sig. Hann opnaði því pakkana á jóladagsmorgun eins og mörg frönsk börn gera reyndar.

í gær, jóladag, fórum við svo í matarboð til tengdamömmu og kærustunnar. Fengum bestu gæs með bestu fyllingu sem ég hef á ævinni smakkað. Verst að á undan var íslenskur lax og heimalöguð foie gras. Ég held ég hafi aldrei orðið jafnsödd á ævinni, en kannski er það bara þannig að ég þoli ekki lengur að verða svona pakksödd, hvað þá dag eftir dag. Ég gat ekki einu sinni klárað af disknum mínum, þó bragðið væri þannig að mig langaði ekkert frekar. Nú líður mér þannig að ég muni aldrei aftur geta borðað, en ég treysti því að það brái af mér eftir að kaffið sjatnar í maganum.
Ég ætla þó að skoða hvort ekki sé hægt að hafa hrátt grænmeti á borðum í hádeginu, ég meika ekki upphitaðan jólamat fyrr en í fyrsta lagi í kvöld.

Ég fékk allt of margar og fínar gjafir. Mamma prjónaði lopapeysu á mig, tengdamamma gaf mér undursamlega silki-kasmírpeysu og svo fékk ég hitt og þetta missmálegt en allt einhvern veginn svo fallegt og gott. Maðurinn minn tók áhættu og keypti varalit og hann er akkúrat eins og ég hef verið að leita að lengi árangurslaust. Mátulega rauðbleikur hversdagslitur.
Ég fékk nokkrar bækur, en þar sem ég er í svo annarlegu ástandi eftir tveggja daga ofát, nenni ég ekki að standa upp til að gá og ég get svo svarið það að ég man ekki hvaða bækur það voru. Nema jú, ég fékk Gjá eftir Hauk Má Helgason, sem ég hlakka mikið til að lesa, en verður samt ekki svona jólakósílesturinn.

Sem er að fara að hefjast núna bráðum.

Þegar kaffið hefur náð að virka á mig.

Já, klukkan er ellefu, ég svaf heldur betur út, ég er að segja ykkur það, engar ýkjur, ég er í mjög annarlegu ofáts-ástandi. Í dag er planið einfalt: Náttföt, bækur, DVD, spil og hangs. Ef við krakkarnir nennum, förum við í smá gönguferð í frostinu. Maðurinn er farinn að vinna, búinn að opna bóksöluna sína við Signu. Hann gat ekki unnið á Þorláksmessu og aðfangadag út af snjókomunni svo það er um að gera að reyna að næla í hugrakka vafrara borgarinnar í sólinni í dag.

Ég vona að jólin ykkar hafi verið jafn ljúf og náðug og mín. Megi restin vera tóm gleði og gaman.

Lifið í friði.

Það gamla og góða

Ég held að mig hafi aldrei langað í jafnmargar nýútkomar bækur og nú. Ég efast um að ég fái nokkra, en í afmælisgjöf fékk ég Þegar kóngur kom eftir Helga Ingólfsson (ég held að hún hafi komið út á árinu) og svo keypti ég mér hina yndislegu og hræódýru Leyndarmál annarra eftir Þórdísi Gísladóttur. Ég hef ekki enn snert á þeirri fyrrnefndu, og Leyndarmálin ætlaði ég að geyma til jóla en það fór fyrir þeim eins og konfektkassa, eitt í einu og allt í einu var ég búin. Tvisvar. Ég ætla samt að glugga í hana aftur yfir konfekti og piparkökum um jólin.
Þórdís er ein af uppáhalds bloggurunum mínum. Hún er hætt að blogga um fólk en bloggar nú um fallega hluti í staðinn. Að blogga um gamalt dót virðist reyndar orðið að trendi, því hér er eitt slíkt skemmtilegt frá gömlum bloggvini og hér annað frá bloggvinkonu.

En já, ég held sem sagt að mig hafi aldrei virkilega langað mikið í jafnmikið af bókum og nú. Ég held að það komi að hluta til vegna þess að ég fylgist betur með bókaútgáfunni í gegnum feisbúkk. Feisbúkk er mun skilvirkari áróðursmaskína en Bókatíðindin, sem mér skilst að séu nú ekki nema skugginn af sjálfum sér.
Og auðvitað langar mig líka í fullt af bókum frá því í fyrra og hittifyrra. Sem er líklegra að ég fái í jólapökkunum, bæði vegna þess að þeir voru sendir um miðjan október, áður en margar bókanna komu úr prentun og líka vegna þess að það hefur aldrei þótt hallærislegt í minni fjölskyldu að kaupa gamalt sem kostar minna.

Mér finnst ótrúlega gaman að gefa fólki hluti sem ég hef fundið á flóamörkuðum og þætti alls ekki slæm hugmynd að fara og versla jólagjafirnar í hinum stórskemmtilega Góða hirði. Það er gott að stuðla að endurnýtingu hlutanna um leið og peningurinn fer í góðgerðarmál. Tvö gott, fyrir Góða hirðinn.

Lifið í friði.

bissness

Þetta er „bara bissness“ og þess vegna er þetta bara allt í stakasta lagi. Eða hvað?

Svo vil ég þakka fyrir viðbrögðin við síðustu færslu, þau komu mér mjög á óvart, en sýna líka að við erum ansi mörg að hugsa á svipuðum línum og að baráttan er í fullum gangi. Ég mun vitanlega aldrei hætta alveg að nota orðið femínisti, það er einfaldlega of djúpt gróið inn í sjálfsvitund mína. Þessi dramatík var í raun áhersluauki, eins og ég held að flestir hafi skilið.

En ég verð þó stoltari og ánægðari ef einhver mun kalla mig dólgafemínista, eins og Erla Hlynsdóttir, blaðakona með meiru, er kölluð á feisbúkk í dag.
Dólgafemínisti og rauðsokka. Það er ég!

Lifið í friði.

femínisti deyr

Vegna þess hvað orðið femínisti er orðið útþvælt og gengisfellt hef ég ákveðið að hætta að kalla mig það og snúa aftur í að vera einfaldlega bara rauðsokka.
Einhvern veginn ímynda ég mér að konur sem skrifa um karlmenn eins og þeir séu skítaplebbar sem geti ekki átt vinkonur, bara hjásvæfur, og virðast í alvöru trúa því að allar alvöru konur séu svo uppteknar af útlitinu að þær séu til í að spandera tugum þúsunda króna á ári í snyrtivörur, spa og líkamsrækt, fari seint að kalla sig rauðsokkur. Því rauðsokkurnar voru náttúrulega ekki búnar að átta sig á því að biðja skuli til Dior og Guerlain, heldur voguðu sér að ganga um í mussum og slitnum fótlaga skóm, ómálaðar og jafnvel barasta feitar. Oj!

Þessar konur sem keppast nú við að halda því fram í ritdeilum á netinu að þær séu femínistar, trúa því að það sé smart og skemmtilegt að lepja upp nákvæmlega sömu velluna og hefur endalaust verið troðið upp á konur í sérstökum tímaritum ætluðum okkur. Þær velta sér upp úr frábærum kremum og meiriháttar augnskuggum og eru ógeðslega duglegar í ræktinni. Stundum sýna þær myndir úr einhverjum glanstímaritanna og þær hafa líka svipuð markmið í huga, þ.e. þær selja vöruna sem fjallað er um, bæði með auglýsingum á síðunum og stundum hnöppum inni í færslunum. Þær eru bara partur af iðnaðinum, en einhvern veginn geta þær samt ekki viðurkennt það, heldur nota óspart orðið blogg um þessar sölusíður sínar.
Þær svara allri gagnrýni á svo ruddalegum nótum að ég hef aldrei nennt að leggja orð í belg. Þetta er það eina sem ég mun skrifa um þetta „mál“ sem hefur m.a.s. náð í fjölmiðla undanfarna daga, eftir að ákveðin kona skrifaði frekar andstyggilega bloggfærslu um sinn harðasta gagnrýnanda, eftir að hún kom fram í viðtali í blaði og skaut niður þessi lífsstíls- og tísku“blogg“.
Að vísu var hin ákveðna kona fljót að taka út viðbjóðslegustu setninguna, en sú setning (sem fjallaði um að hin vonda konan væri illa riðin, svo ekki sé minnst á kynþáttafordómana sem skína þar í gegn) dugði mér þó til að sannfærast um að femínistastimpillinn sem ritarinn skreytir sig með, er feik. Og ég nenni ekki að láta rugla mér saman við svona konur.

Héðan í frá er ég sumsé rauðsokka og stolt af því.

Ég áskil mér þó þann rétt að fá að ganga áfram í mínum flegnu bolum og fallegu kjólum og jafnvel staulast um á hælum stundum, máluð og allt. Munurinn á mér og glanstímaritatýpunni er sá að mér dettur ekki í hug í sekúndubrot að reyna að upphefja mig fyrir að vera kvenleg. Ég er hins vegar ógeðslega montin af því hvað ég get verið góð, skemmtileg og klár!

Lifið í friði.

snjór og kuldi – tepoki

Hér í Copavogure helst snjórinn vel á grænu svæðunum þó að göturnar verði strax auðar. Við Íslendingarnir erum alsæl með veðrið og hlæjum ofan í góðu ullartreflana að skjálfandi illa klæddum útlendingunum. Stundum er næstum gert grín að okkur fyrir að eiga svona svakalega góð vetrarföt, en á dögum eins og í gær og í dag erum við dauðöfunduð. Nú er fólk hætt að spyrja okkur í hæðnistóni hvort við séum á leið á skíði.
Ég hef aldrei skilið almennilega hvernig fólk getur ímyndað sér að það að klæða sig of vel geti gert mann veikan. Vinafólk mitt heldur þessu stöðugt fram og láta börnin vera húfulaus og með einhverjar plattrefladruslur um hálsinn, örmjóa sem hleypa kuldanum auðveldlega ofan í hálsmálið. Krakkarnir eru með lekandi hor og hóstandi allan veturinn en mömmurnar standa fast á því að þetta sé hollara heldur en „öfgarnar“ í mér, með alls konar kraga og lúffur og húfur bundnar undir hökuna svo eyrun séu í góðu skjóli.
Ég er kannski komin með mynd í jólakortin, en þar sem ég þarf að skrifa næstum heila ritgerð fyrir annað kvöld ásamt því að lagfæra þýðingu sem ég fékk til baka frá ritstýru fulla af alls konar góðum athugasemdum, veit ég að það skiptir engu máli fyrr en í fyrsta lagi á laugardagsmorgun. Helgin er ansi þéttskipuð, málverkasýning uppi í sveit á laugardag og jólaball á sunnudag. Kannski eitthvað fikt eða a.m.k. lestur um Trados (sem er farið að heita helvítistrados) og helst þyrfti ég að skjótast upp í Ikea eftir piparkökum. Hverslags bjánagangur var það í mér að kaupa ekki piparkökur þegar ég fór um daginn? Æ, já, ég man. Það voru þrjátíu manns í biðröð á eina kassanum í matvörubúðinni. Kannsi ég prenti út eitthvað að lesa um trados og skelli mér í biðröðina?

Lifið í friði.