skólafrí og næsti kafli í rútínunni

Þá er skólafríi barnanna að ljúka. Tveggja vikna febrúarfrí sem auðvitað á að nýta í skíðaferð, en það hefur ekki náð inn á fjárlög heimilisins undanfarin ár. Við stefnum þó á að komast í fjöllin á næsta ári, en skíðaferðir eru langskemmtilegustu fjölskyldufríin, að mínu mati. Allir úti allan daginn, hreyfing og stuð.
Á miðvikudaginn fór öll fjölskyldan í Parísarferð. Uppi voru hugmyndir um að fara eitthvað lengra á bílnum, en svo ákváðum við að fara einföldu leiðina, tókum metró yfir á Montmartre hvar við þrömmuðum allan liðlangan daginn. Ég sagði krökkunum sögur sem þau taka inn eins og svampar. Ótrúlegt hvað þau muna allt sem maður segir þeim. Ég vinn hörðum höndum í að ala upp erfingja að litla heimilisiðnaðinum mínum, thíhí…
Við enduðum gönguferðina á að fara að leiði ömmu mannsins míns. Hún lést þegar ég gekk með Sólrúnu, sem ber því einnig nafn hennar, Pauline. Pauline var dásamleg kona, sterk og klár. Hún var orðin 95 ára, og sat í stól og var að tala við dóttur sína um Bush og 11. september, sem var þá nýliðinn. Hún sagðist óttast viðbrögð Bush og búast við að heimurinn yrði lengi að jafna sig. Með þeim orðum leið hún út af og vaknaði ekki aftur. Hún var sem sagt fullkomlega með á nótunum og það var líkt og hún hefði ákveðið að yfirgefa heiminn sem yrði nú svo leiðinlegur.

Stundum fæ ég brjálæðislega saknaðartilfinningu eftir Pauline. Alveg jafnsterka og ég fæ stundum eftir mínum eigin ömmum. Hún tók mér rosalega vel, hélt alltaf fast í hendina á mér þegar við töluðum saman. Í kirkjugarðinum um daginn fór ég ekki að gráta, en ég varð alveg rosalega þreytt og steinsofnaði þegar við komum inn til tengdamömmu sem við kíktum til á heimleiðinni. Settist í sófann og rotaðist um leið. Ég held að það hafi verið einhvers konar sorgarviðbrögð. Sorgin er svo furðulegt fyrirbrigði. Sérstaklega þegar maður saknar fólks sem dó satt lífdaga, það er náttúrulega allt annað að þurfa að sætta sig við að missa fólk sem hefði getað lifað svo miklu lengur, en samt getur það líka verið svo sárt, stundum, að muna að maður fær aldrei að tala aftur við manneskjuna. Jæjah, ég er komin út á hálar brautir og finn akkúrat núna hvernig ég hálflyppast niður. En það er ekki í boði.
Við ætlum að nýta síðustu frídagana vel. Pompidou í dag, leikhús á morgun. Afi á sunnudag. Risaprógramm fram að mánudeginum, þegar rútínan hefst á ný. Ah, rútínan! Er hún ekki það besta af öllu? Alla vega svona þegar maður fær að brjóta hana aðeins upp. Og þessi rútína verður spennandi. Glænýtt verkefni. Öll mín plön hafa breyst. Í staðinn fyrir að þýða bók um atvinnuleysi hef ég ákveðið að taka að mér það ögrandi verkefni að þýða skáldsögu. Meira um það síðar.

Lifið í friði.