mok

Ég veit ekki hvort það er sprellikarlinn eða eitthvað annað sem blokkerar mig. Ég er búin að skrifa alls konar hugsanir hingað inn undanfarna daga, en þær hafa alltaf verið þurrkaðar út, óbirtar.
Ég er á fullu í glímu við skáldsögu annars manns. Það er bæði skemmtilegt og erfitt. Eins og lífið sjálft. (Afsakið klisjuna, en bara … æ, ég má það alveg samt!) Langoftast er erfiðið fólgið í einhverju óáþreifanlegu sem ég get í raun ekki spurt neinn um. En stundum birtist orð sem ég stari á og hef ekki hugmynd um hvað er. Þá hefst gúgglvinna. Ég fræddist t.d. um celadon á dögunum. (Nú ætla ég að láta ykkur eftir að gúggla sjálf og fræðast, ef þið hafið áhuga). Ég er reyndar ekki búin að leysa það með sjálfri mér hvernig ég skrifa celadonið inn í íslenskuna, en það kemur í ljós. Seinna. Kannski spyr ég blogglesendur álits, þegar ég er komin með nokkrar hugmyndir á blað.

Dagarnir eru mjög misjafnir hjá mér. Stundum hendist ég áfram í gegnum blaðsíðurnar, aðra daga sit ég mest og stari. Ég held að það sé mjög eðlilegt. Ég sagði leiðbeinandanum að ég tæki á þessu eins og ég væri að grafa allt of stóran skurð. Hún sagði mér að það væri rétti vinkillinn. Best að fara að koma sér í mok-gírinn. Hvar setti ég nú skófluna?

Lifið í friði.