frunsan

Um helgina, um leið og ég fór að slaka á, braust risastór frunsa út á neðri vörinni. Hún nær yfir u.þ.b. fjórðung hökunnar og mér finnst ég vera afskræmd í framan. Það get’ekk’allir fótósjoppað sig bara sisona hversdags. Þegar maður er afskræmdur í framan, langar mann mest að láta sem minnst fyrir sér fara og hitta sem fæsta.
Ég fékk góða vinkonu í heimsókn á mánudag, sem gisti eina nótt. Svo hitti ég túristahóp á miðvikudeginum og gekk með þau um Mýrina. Þau sögðu ekki orð yfir frunsunni, en ég var ofurmeðvituð um hana allan tímann. Á fimmtudaginn þurfti ég að hnippa í eina af mömmunum, eina af þessum sem lítur alltaf óaðfinnanlega út, á svaka skóm, glansandi svart hárið í flottri sveiflu, skartgripir og gloss á sínum stað. Frunsan var þá orðin svona fiftí fiftí græn og blóðrauð. Ég var eitthvað að flýta mér og frussaði aðeins á hana þegar ég hóf upp raust mína. Hún er samt svo kurteis að hún lét í alvöru eins og ekkert væri og Kára er enn boðið í afmæli sonar hennar.
Á fimmtudagskvöldið voru svo tónleikar kórsins hennar Sólrúnar, þar sem m.a. voru tekin lögin Attíkattínóa og Krummi svaf í klettagjá. Ég hafði verið eitthvað á hlaupum þann daginn og var frekar sjúskuð, en ákvað að það væri nú allt í lagi, ekki eins og ég væri á leið á sviðið. Það var ekki nóg með að nafn mitt væri ritað á prógrammið, heldur var ég pínd til að standa upp og láta klappa fyrir mér. Mig langaði mest til að hverfa ofan í jörðina, í þúsundasta skipti á einni viku. Í kvöld er ég svo að fara á tónleika með þessari hljómsveit, vona innilega að það verði mikið myrkur í áhorfendasalnum. Á morgun er ég svo með kvöldverðarboð, í staðinn fyrir að mega bara poppa og horfa á einhverja ógeðslega lélega vídeómynd og vorkenna mér dálítið fyrir hvað það er erfitt að vera ég.

Ég er þó ekki frá því að Sáragaldurinn frá Villimey sé að virka vel á sárið núna, betur en apótekarafrunsukremið, sem ég náttúrulega gat ekki sett á um helgina, þegar mest þurfti á því að halda. Það þarf að kæfa frunsuskratta í fæðingu.

Og á hlaupunum í gær gleymdi ég vitanlega myndavélinni heima svo ég er ekki með upptöku af frönskum barnakór að syngja íslenskt lag í fimmund. En önnur mamma tók þetta upp og ætlar að senda mér afrit. Bíð spennt eftir því. Ég játa að á þessum tónleikum féllu tár yfir hverjum einasta flytjanda. Auk kórsins var lítill unglingastelpukór og svo fjórar ungar verðandi óperusöngkonur sem tóku aríur fyrir okkur. Tvær þeirra voru á skalanum gæsahúð OG tár.

Lifið í friði.