Á fimmtudaginn fyrir viku fékk ég sama símtal og margir vina minna, með fréttinni um drukknun Gunnars Hrafns. Ef ég man rétt, voru fyrstu vibrögð mín á þá leið að þetta minnti mann alla vega á að fara vel með lífið, því maður getur aldrei vitað hvenær því lýkur. Síðan þá hefur hin og þessi klisjan komið upp í hugann á milli blótsyrðanna því í raun langar mig bara að öskra yfir því óréttlæti að þessi kæri vinur hafi verið tekinn svona í burtu frá okkur öllum, fyrirvaralaust.
Því Gunnar Hrafn var svo sannarlega vinur minn, þó að ég hafi aldrei hitt hann í eigin persónu. Við áttum í netsamskiptum árum saman, hann var eðalbloggari, skrifaði skemmtilegar frásagnir af fjölskyldunni, nágrönnunum og lífinu í snjóþungum bæ í Norður Noregi. Hann fluttist þaðan til Svíþjóðar fyrir nokkru og fór meira yfir í að skrifa um áhugamál sín, varð sífellt beittari í skrifum sínum um femínisma og jafnrétti undir nafninu Sigurbjörn en veitti fagurkeranum í sér útrás með dótablogginu Á rúi og stúi, og á myndasíðunni. Hann hélt aðeins áfram með hversdagslífið á Silfurþræðinum, en það er samt svo táknrænt að síðasta færslan þar fjallar einmitt um jafnrétti og baráttumál sem hann hafði líklega ekki leitt til lykta.
Ég hitti aldrei Gunnar Hrafn, en ég kallaði hann samt bróður í athugasemd á þessu bloggi einhvern tímann. Því við vorum tengd einhverjum böndum og ég á alveg hrikalega erfitt með að sætta mig við brotthvarf hans úr lífi mínu. Ég spurði vinina á feisbúkk hvernig í ósköpunum við gætum haldið áfram. Svarið var að einmitt vegna þess að hann er farinn, verðum við hin einfaldlega að halda áfram. Því heimurinn þarf á fólki eins og honum að halda og kannski náði hann, með óbilandi hugrekki og þrautseigju að skilja eftir sig nógu sterkan neista til að kveikt verði bál.
Hvíl í friði, Gunnar Hrafn.
Parísardaman 
Nýlegar athugasemdir