Kveðja

Madame Michaud par Caroline Dubois

Dyggir lesendur ættu að muna eftir Mamí Michaud á jarðhæðinni. Nú er hún farin yfir í sumarlandið. Gluggahlerarnir hafa verið lokaðir síðan hún var lögð inn á spítala fyrir tveimur vikum og þótt ég hafi heimsótt hana reglulega, leit ég alltaf á gluggann í von um að sjá henni bregða fyrir.
Við eigum eftir að sakna þessarar ömmu okkar sem var svo dásamleg manneskja. Hún var góð við börnin mín og öll börn hér í hverfinu, spjallaði við þau eins og jafningja strax frá unga aldri. Hún var hjálpsöm, tók við pökkum og öðru sem þurfti að redda fyrir hvaða íbúa hússins sem var. Hún lét aldrei styggðaryrði falla um nokkurn mann. Hún var sprettharðari en margur jafnaldri minn, ég átti sjálf stundum fullt í fangi með að draga hana uppi þegar ég sá hana á undan mér í götunni. Það var alltaf gaman að tala við hana, stundum bara um daginn og veginn, stundum um eitthvað sem hún hafði séð í sjónvarpinu, um ferðir með eldri borgurum, lífið þegar hún kom til Parísar og fór að vinna í stóru vöruhúsi. Þá bjó hún í Palais Royal hverfinu og kynntist rithöfundinum Colette, í gegnum sameiginlegan áhuga þeirra á köttum.

Frú Michaud hélt fullri getu alveg fram á það síðasta, en þetta veiruástand hefur auðvitað tekið mikið á með tilheyrandi einangrun vegna þess að allt félagslíf eldri borgara hefur legið í dvala. Alveg síðan í maí minntist hún stundum á að komið væri nóg, fór að svara grunnspurningunni „Hvað segir þú gott?“ með neikvæðu svari um að það væri ekkert gott að segja. En alltaf þegar við fórum að spjalla lifnaði yfir henni, ljósið birtist í augunum svo leiftrandi gáfur hennar skinu á ný. Hún þekkti mig, grímuklædda, jafnvel þegar hún var komin í líknandi meðferð. Þakkaði mér aftur og aftur fyrir að nenna að koma til hennar. Ég er þakklát fyrir að hafa getað endurtekið aftur og aftur hvað við elskuðum hana mikið, hafa talið upp nöfn okkar allra, nágrannanna, barna sem fullorðinna og sannfært hana um að við værum öll að hugsa til hennar og söknuðum hennar mikið úr glugganum. Ég er þakklát fyrir að hafa tekið af mér grímuna og haldið utan um hana og haldið í hendur hennar meðan hún svaf og látið hana finna fyrir því að hún var ekki ein.
Hún missti manninn sinn fyrir þó nokkrum árum og svo köttinn sinn síðar. Þá vildi hún ekki taka annan kött, því henni fannst of óhugnanleg tilhugsun að deyja frá honum. Dugði þá ekki að lofa henni að við myndum taka hann að okkur eða sjá til þess að koma honum til nýrrar fjölskyldu. Við komum því alltaf við hjá henni þegar við fórum með Grisemine til dýralæknisins og sem betur fer eru nokkrir útikettir í götunni, sem vissu allir að það var gott að koma upp á gluggasyllu hjá frú Michaud og fá klapp og jafnvel eitthvað góðgæti.
Undanfarnar vikur hafa lokaðir hlerarnir vakið athygli vegfarenda sem hafa staldrað við og spurt frétta af gömlu konunni, fólk sem vissi ekki einu sinni hvað hún hét en þótti samt vænt um hana. Hennar verður sárt saknað af fjölda manns sem þekktu hana mismikið, en öll af góðu einu.

Myndin af Jeannine Michaud var tekin af ljósmyndaranum og nágrannakonu okkar Caroline Dubois í fyrsta útgöngubanninu í mars 2020.

Bækur að teyga eða teygja

Var að ljúka við n-ta lestur á Ástin fiskanna eftir Steinunni Sigurðardóttur. Ein af fáum bókum sem hefur fylgt mér í gegnum ótal flutninga, fram og til baka yfir hafið og allt. Lesin reglulega, stundum þegar ég hef ekkert annað en stundum þegar ég er með fullt af öðru að lesa en sem ég þarf greinilega að hvíla mig frá, eins og er nú.
Ég var með fjórar hálflesnar bækur í gangi, sem er ólíkt mér. Lauk við eina af þeim í gær og byrjaði þá á sögunu af ástinni köldu í staðinn fyrir að ráðast að bunkanum furðulega.

Mér finnst þær allar brilljant góðar og mun lesa þær upp til agna, en ég ræð ekki við að gera það í einum sprett. Sú sem ég lauk í gær var Jón Kalman, Fjarvera þín er myrkur. Ég hélt satt að segja að ég væri löngu búin með hana og ætlaði meira að segja að skila henni um daginn, en hafði víst geymt mér síðasta kaflann og steingleymt því síðan. Eins gott að ég gleymdi að skila!

Hinar eru Kristín Lafransdóttir eftir Sigrid Undset, íslensk þýðing Helgi Hjörvars og Arnheiður Sigurðardóttir, Elskan mín ég dey eftir Kristínu Ómarsdóttur og Myndin af heiminum eftir Pétur Gunnarsson.

Ástin fiskanna er snjáð og inni í henni er blettur sem gæti verið súkkulaði. Hann er neðst í krikanum fyrir miðri bók. Ég sé fyrir mér að ég hafi gripið hana einmanaleg jól hér í Frakklandi, þegar fólkið mitt passaði ekki upp á að senda mér bækur (já, það hefur gerst og er ekki gleymt). Ég hef þá hálflegið í rúminu með þessa bók og súkkulaði mér til hugarhægðar.

Ég vildi óska þess að ég gæti átt fleiri daga eins og þann sem ég gaf mér í gær. Ég ákvað áður en ég fór að sofa að ég myndi hanga og lesa og hekla allan daginn og ekkert annað gera. Ég stóð næstum við það, en hékk því miður dálítið á netinu líka og tók til í baðherbergisskúffunni í leit að naglaklippunum sem virðast tröllum gefnar. Þegar ég vaknaði of snemma í morgun, vegna nýja vetrartímans, lauk ég við bókina og lá svo og lét mig dreyma um bjálkakofa, íslenskt rok og lóusöng.

Ég er alltaf jafn undrandi á þessari sögu. Svo undrandi á því að þau geti verið svona vitlaus en um leið undrandi á að í því felst einmitt öll fegurðin. Mér finnst svo gaman að foreldrum hennar og get að vissu leyti speglað mig bæði í mömmunni og í aðalpersónunni. Ég er einhvern veginn bæði glöð og kát og afkastamikil og nýt þess að nostra við fjölskylduna mína og þrái fátt heitar en að verða amma. En um leið öfunda ég í laumi fólk sem hefur ekkert að gera annað en að dedúa við sjálft sig og láta sér leiðast og sakna svo tímanna þegar ég var ógeðslega blönk og hafði oft ekkert að gera heilu og hálfu vikurnar annað en að lesa og skrifa og hugsa.

Ástæðan fyrir frídeginum í gær var ógnarharkaleg tilfinning um vanmátt og hræðslu sem lagðist yfir mig á laugardaginn vegna þess að ég er að sigla inn í fríviku með risastóran bunka af prófum að fara yfir. Annar bunki sem bíður mín.

Ég harkaði af mér á laugardag og bjó til dúndurmáltíð fyrir vini þrátt fyrir að langa mest af öllu til að senda þeim sms um smitgát. Hversu mörg ætli hafi nýtt sér veiruna til að ljúga sig út úr matarboðum? – skyldi þetta verða rannsakað? Við fengum vini okkar í mat og hlógum og fífluðumst og þegar ég lagðist til svefns ákvað ég frídag og svo yrði ég hress á mánudeginum og myndi bara rústa þessum prófabunka. Vaknaði síðan of snemma og las í bók og nú er ég bara að blogga, með fullan maga af vöfflum og klukkan orðin tíu og prófbunkinn enn þar sem ég faldi hann á laugardag svo ég myndi ekki rífa hann í tætlur.

En nú er ég tilbúin. Tomato-timer verður nýttur og ég mun hafa þetta af! Lifið í friði.