Tepoki

Ég átti nokkra náðuga daga í Normandí sem er dásamlegt hérað. Það var gott fyrir höfuðið að komast aðeins niður að sjó. Mig langar dálítið mikið að flytja út í sveit og þá helst einhvers staðar frekar nærri sjó en samt með garð þar sem hægt er að rækta grænmeti. Húsið mitt yrði að vera í þessum stíl ef ég veldi Normandí.

Ég sé mig algerlega í anda búa í svona húsi og ganga um á gúmmískóm alla daga, klippandi trjágreinar, rótandi í moldinni, hugandi að fræjum eða plöntum og auðvitað alltaf með gesti. Eða ekki. Kannski er ég enn og eilíflega borgarbarnið sem ég hef alltaf talið mig vera. Ég veit það ekki.

Rafmagnskonan hafði að sjálfsögðu samband eins og hún hafði lofað, tilboð hennar var ásættanlegt og hún kemur að bora og laga 8. mars. Sonur minn er byrjaður að pilla flísar af veggnum en ég er enn ekki búin að ákveða alveg hvernig framkvæmdirnar verða, ég næ ekki að finna réttu mennina og svo veit ég ekki alveg í hvaða röð þetta þarf allt saman að vera gert. Það þarf að klára að pilla restina af flísum af veggjum og gólfi, það þarf að taka baðkarið og kranann. Laga veggina og gera þá tilbúna til að taka við nýjum flísum. Setja upp nýtt baðkar og krana með alvöru sturtu. Setja upp vaskmubblu en mér skilst að ég þurfi að flísaleggja bakvið hana. Flísaleggja gólfið og svuntu framan á baðkarið. Flísaleggja veggi. Mála rest og fá hillur og snaga og ljós. Þetta er svona um það bil röðin sem ég held að þetta þurfi að vera gert í, en ég veit ekki. Ég veit ekki neitt. Nema að ég hef aldrei verið jafn róleg yfir því að þurfa að fara að standa í framkvæmdum. Ég veit ekki alveg hvað það er, en mér liggur einhvern veginn ekkert á að láta þetta gerast. Ég held að grímunotkun og samkomubann sé að breyta mér í afturgöngu. Nema þetta sé aldur og þroski.

Lifið í friði.

rafmögnuð kona

Milli jóla og nýárs gekk ég í það litla og löðurmannlega verkefni að skipta út vaskmubblunni á baðinu, ásamt vaski og krana. Samkvæmt jútúb myndböndum tæki svona verkefni kannski daginn, en þar sem ég vissi að það gæti orðið snúið að ná gömlu skápunum frá, því þeir vöfðust svo fagurlega utan um pípulagnir sem ég vildi ekki fjarlægja fyrst, ákvað ég að gefa þessu þrjá daga. Sonur minn hefur sýnt viðhaldsvinnu mikinn áhuga og sagst vilja læra, svo hann var opinber handlangari minn. Við böksuðum töluvert lengi við að ná skápunum utan af pípulögnunum og voru aðfarirnar stundum dálítið eins og við værum tannlæknar að bora, eða mér leið alla vega þannig. Skáparnir losnuðu að lokum, en þá var eftir að losa vaskinn sem var vel límdur við flísalagðan vegginn. Þrátt fyrir óhóflega notkun á sérstökum silicon-leysi og að búið væri að fara með kíttispaða meðfram öllu, að ég taldi, fór að lokum svo að með vaskinum kom dágóður hluti af flísum, og með þeim dágóður hluti af veggnum undir.
Ég fékk áfall, slökkti ljósin á baðherberginu og lagðist í smá kör. Svo jafnaði ég mig, fór og skoðaði þetta og pældi aðeins í möguleikunum og ákvað að endingu að þetta væri merki um að ég ætti bara að leyfa mér að fjarlægja flísarnar, laga veggina, fjarlægja baðkarið, fá nýtt og fínt slíkt, nýja bað- og sturtukrana og auðvitað nýjar flísar á veggina.
En alltaf þegar framkvæmdir standa fyrir dyrum fer snjóbolti af stað og með þessum ákvörðunum fattaði ég að nú og akkúrat nú væri tími til kominn að láta taka rafmagnið í gegn hér, en innstungur í svefnherbergjunum eru frá 1960 og öll lýsingamál í þeim eru í slíkum ólestri að það verða aldrei birtar myndir.
Ég fór að leita að rafvirkja og af því leiddi að ég skoðaði rafvirkjanám og pældi í að skella mér og allt í einu datt mér í hug að gúggla rafvirkja í kvenkyni, og sló inn „electricienne paris“. Upp kom vefsíða kvenkyns rafvirkja sem ég hringdi í. Rám rödd hennar og kvik viðbrögð sannfærðu mig um að við ættum vel saman. Og í kvöld kom hún að taka út ástandið hérna og mældi og hummaði og bráðum fæ ég verðtilboð frá henni. Hún er lítil og mjó, með millisítt krullað hár. Ráma röddin á sínum stað undir grímunni. Hún ræddi eingöngu hluti sem skipta máli, útskýrði fyrir okkur alls konar varðandi norm og kröfur og möguleika til að koma sem best frá þessu. Ég er ofursátt. Nú þyrfti ég eiginlega bara að finna kvenkyns flísaleggjara/múrara/pípara. En eins og er hafa þeir iðnaðarmenn sem ég hef náð í annað hvort komið en senda svo ekkert verðtilboð eða bara segjast ætla að koma en koma svo ekki. Ég hef alveg þolað þá höfnun. Það skiptir engu máli þótt við þvoum okkur um hendur í baðkarinu, ég hugsa bara um aðstæður í Tógó í hvert skipti sem ég ætla að fara að vorkenna mér. En ég veit ekki hvert ég fer ef þessi rafmagnskona svíkur mig um tilboð. Það gæti riðið mér að fullu.

Verð ég ekki að enda þennan pistil eins og ég gerði ávallt í gamla daga? Jú, ég held það svei mér þá. Ég held ég bara gæti ekki annað:

Lifið í friði.