Stundum verða til sögur eða ljóðlínur eða eitthvað sem mér finnst ég þurfa að muna þegar ég er úti að hjóla. Í dag hjólaði ég töluvert í góða veðrinu. Það er mikill lögregluviðbúnaður í París og fólk er almennt frekar áhyggjufullt yfir ástandinu í heiminum.
En heilinn í manni virkar svo furðulega. Þetta braust fram hjá mér í dag. Ég er mjög spéhrædd og þori varla að kalla þetta ljóð, en ég er að reyna að vera kúl svo ég bara læt vaða. Ég fann engan titil samt:
Andlit þitt speglast í sólgleraugum hans.
En hann sér hvorki þig, né sólina
sem hann sér ekki fyrir sólgleraugunum
sem endurpegla í hans huga ekki andlit þitt
heldur hans eigin stöðu í samfélaginu.
Valin af kostgæfni, fyrst merkið svo lúkkið.
Hann glottir út í annað, grípur reikninginn,
segir: „Heyrðu, þarf að drífa mig, vertu í bandi.“
Ég varð einhverju sinni fyrir uppljómun varðandi þýðingar og garðyrkju sem eiga dálítið sameiginlegt: Þetta vor hafði ég legið á hnjánum í jarðarberjabeðinu mínu í ískaldri mars rigningu nokkra daga í röð og hreinsað vandlega burt hvert einasta blettótta blað af plöntunum sem og allt illgresi. Svo hafði ég sett áburð og mold í beðið. Ég var krókloppin á höndunum eftir hvert skiptið sem ég lá þarna en var sumsé harðákveðin í að ná burt þessari sýkingu sem virtist vera í plöntunum.
Síðar um vorið voru plönturnar undurstórar og flottar og blómstrandi. Kemur náunginn sem var með garðreit við hliðina á mér, horfir á beðið og segir: „Sniðugt hjá þér að vera með svona viðhaldsfría ræktun. Eitthvað svona sem bara vex af sjálfu sér.“
Ég varð kjaftstopp í smá stund og reyndi svo að malda í móinn og útskýra fyrir honum að beðið væri svona gróskumikið og fínt af því ég hafði hugsað sérlega vel um það.
Það er staðreynd að því meira sem þú vinnur í garðinum þínum, því betur sem beðin eru hreinsuð og plönturnar klipptar og dedúað við þær, því minni líkur eru á að fólk sem horfir á garðinn og nýtur fegurðarinnar átti sig á stritinu bakvið hana. Fallegir og snyrtilegir garðar virðast vera það fyrir einhverja töfra. Blóðið, svitinn og tárin hverfa.
Hið sama gildir um góða þýðingu. Ef textinn rennur ljúflega og fallega er mjög líklegt að fólk finni engan veginn fyrir vinnu þýðandans. Ef þú finnur hnökra í textanum, er líklegra að þú leiðir hugann að þýðandanum.
Þannig eru það örlög garðyrkjumanna og þýðenda að því meira sem þau hafa fyrir hlutunum, því ósýnilegri verða þau.
Lifið í friði.
Dyggir lesendur ættu að muna eftir Mamí Michaud á jarðhæðinni. Nú er hún farin yfir í sumarlandið. Gluggahlerarnir hafa verið lokaðir síðan hún var lögð inn á spítala fyrir tveimur vikum og þótt ég hafi heimsótt hana reglulega, leit ég alltaf á gluggann í von um að sjá henni bregða fyrir.
Við eigum eftir að sakna þessarar ömmu okkar sem var svo dásamleg manneskja. Hún var góð við börnin mín og öll börn hér í hverfinu, spjallaði við þau eins og jafningja strax frá unga aldri. Hún var hjálpsöm, tók við pökkum og öðru sem þurfti að redda fyrir hvaða íbúa hússins sem var. Hún lét aldrei styggðaryrði falla um nokkurn mann. Hún var sprettharðari en margur jafnaldri minn, ég átti sjálf stundum fullt í fangi með að draga hana uppi þegar ég sá hana á undan mér í götunni. Það var alltaf gaman að tala við hana, stundum bara um daginn og veginn, stundum um eitthvað sem hún hafði séð í sjónvarpinu, um ferðir með eldri borgurum, lífið þegar hún kom til Parísar og fór að vinna í stóru vöruhúsi. Þá bjó hún í Palais Royal hverfinu og kynntist rithöfundinum Colette, í gegnum sameiginlegan áhuga þeirra á köttum.
Frú Michaud hélt fullri getu alveg fram á það síðasta, en þetta veiruástand hefur auðvitað tekið mikið á með tilheyrandi einangrun vegna þess að allt félagslíf eldri borgara hefur legið í dvala. Alveg síðan í maí minntist hún stundum á að komið væri nóg, fór að svara grunnspurningunni „Hvað segir þú gott?“ með neikvæðu svari um að það væri ekkert gott að segja. En alltaf þegar við fórum að spjalla lifnaði yfir henni, ljósið birtist í augunum svo leiftrandi gáfur hennar skinu á ný. Hún þekkti mig, grímuklædda, jafnvel þegar hún var komin í líknandi meðferð. Þakkaði mér aftur og aftur fyrir að nenna að koma til hennar. Ég er þakklát fyrir að hafa getað endurtekið aftur og aftur hvað við elskuðum hana mikið, hafa talið upp nöfn okkar allra, nágrannanna, barna sem fullorðinna og sannfært hana um að við værum öll að hugsa til hennar og söknuðum hennar mikið úr glugganum. Ég er þakklát fyrir að hafa tekið af mér grímuna og haldið utan um hana og haldið í hendur hennar meðan hún svaf og látið hana finna fyrir því að hún var ekki ein.
Hún missti manninn sinn fyrir þó nokkrum árum og svo köttinn sinn síðar. Þá vildi hún ekki taka annan kött, því henni fannst of óhugnanleg tilhugsun að deyja frá honum. Dugði þá ekki að lofa henni að við myndum taka hann að okkur eða sjá til þess að koma honum til nýrrar fjölskyldu. Við komum því alltaf við hjá henni þegar við fórum með Grisemine til dýralæknisins og sem betur fer eru nokkrir útikettir í götunni, sem vissu allir að það var gott að koma upp á gluggasyllu hjá frú Michaud og fá klapp og jafnvel eitthvað góðgæti.
Undanfarnar vikur hafa lokaðir hlerarnir vakið athygli vegfarenda sem hafa staldrað við og spurt frétta af gömlu konunni, fólk sem vissi ekki einu sinni hvað hún hét en þótti samt vænt um hana. Hennar verður sárt saknað af fjölda manns sem þekktu hana mismikið, en öll af góðu einu.
Myndin af Jeannine Michaud var tekin af ljósmyndaranum og nágrannakonu okkar Caroline Dubois í fyrsta útgöngubanninu í mars 2020.
Var að ljúka við n-ta lestur á Ástin fiskanna eftir Steinunni Sigurðardóttur. Ein af fáum bókum sem hefur fylgt mér í gegnum ótal flutninga, fram og til baka yfir hafið og allt. Lesin reglulega, stundum þegar ég hef ekkert annað en stundum þegar ég er með fullt af öðru að lesa en sem ég þarf greinilega að hvíla mig frá, eins og er nú.
Ég var með fjórar hálflesnar bækur í gangi, sem er ólíkt mér. Lauk við eina af þeim í gær og byrjaði þá á sögunu af ástinni köldu í staðinn fyrir að ráðast að bunkanum furðulega.
Mér finnst þær allar brilljant góðar og mun lesa þær upp til agna, en ég ræð ekki við að gera það í einum sprett. Sú sem ég lauk í gær var Jón Kalman, Fjarvera þín er myrkur. Ég hélt satt að segja að ég væri löngu búin með hana og ætlaði meira að segja að skila henni um daginn, en hafði víst geymt mér síðasta kaflann og steingleymt því síðan. Eins gott að ég gleymdi að skila!
Hinar eru Kristín Lafransdóttir eftir Sigrid Undset, íslensk þýðing Helgi Hjörvars og Arnheiður Sigurðardóttir, Elskan mín ég dey eftir Kristínu Ómarsdóttur og Myndin af heiminum eftir Pétur Gunnarsson.
Ástin fiskanna er snjáð og inni í henni er blettur sem gæti verið súkkulaði. Hann er neðst í krikanum fyrir miðri bók. Ég sé fyrir mér að ég hafi gripið hana einmanaleg jól hér í Frakklandi, þegar fólkið mitt passaði ekki upp á að senda mér bækur (já, það hefur gerst og er ekki gleymt). Ég hef þá hálflegið í rúminu með þessa bók og súkkulaði mér til hugarhægðar.
Ég vildi óska þess að ég gæti átt fleiri daga eins og þann sem ég gaf mér í gær. Ég ákvað áður en ég fór að sofa að ég myndi hanga og lesa og hekla allan daginn og ekkert annað gera. Ég stóð næstum við það, en hékk því miður dálítið á netinu líka og tók til í baðherbergisskúffunni í leit að naglaklippunum sem virðast tröllum gefnar. Þegar ég vaknaði of snemma í morgun, vegna nýja vetrartímans, lauk ég við bókina og lá svo og lét mig dreyma um bjálkakofa, íslenskt rok og lóusöng.
Ég er alltaf jafn undrandi á þessari sögu. Svo undrandi á því að þau geti verið svona vitlaus en um leið undrandi á að í því felst einmitt öll fegurðin. Mér finnst svo gaman að foreldrum hennar og get að vissu leyti speglað mig bæði í mömmunni og í aðalpersónunni. Ég er einhvern veginn bæði glöð og kát og afkastamikil og nýt þess að nostra við fjölskylduna mína og þrái fátt heitar en að verða amma. En um leið öfunda ég í laumi fólk sem hefur ekkert að gera annað en að dedúa við sjálft sig og láta sér leiðast og sakna svo tímanna þegar ég var ógeðslega blönk og hafði oft ekkert að gera heilu og hálfu vikurnar annað en að lesa og skrifa og hugsa.
Ástæðan fyrir frídeginum í gær var ógnarharkaleg tilfinning um vanmátt og hræðslu sem lagðist yfir mig á laugardaginn vegna þess að ég er að sigla inn í fríviku með risastóran bunka af prófum að fara yfir. Annar bunki sem bíður mín.
Ég harkaði af mér á laugardag og bjó til dúndurmáltíð fyrir vini þrátt fyrir að langa mest af öllu til að senda þeim sms um smitgát. Hversu mörg ætli hafi nýtt sér veiruna til að ljúga sig út úr matarboðum? – skyldi þetta verða rannsakað? Við fengum vini okkar í mat og hlógum og fífluðumst og þegar ég lagðist til svefns ákvað ég frídag og svo yrði ég hress á mánudeginum og myndi bara rústa þessum prófabunka. Vaknaði síðan of snemma og las í bók og nú er ég bara að blogga, með fullan maga af vöfflum og klukkan orðin tíu og prófbunkinn enn þar sem ég faldi hann á laugardag svo ég myndi ekki rífa hann í tætlur.
En nú er ég tilbúin. Tomato-timer verður nýttur og ég mun hafa þetta af! Lifið í friði.
Þegar man hamast, fer hugurinn oft á fullt. Nú hjóla ég í vinnuna og þótt ekki þýði að vera með hugann á of miklu flugi út í buskanum þegar hjólað er í morgunumferðinni í París, næ ég stundum að fara á smá flug á leiðinni heim, enda er það oftast um miðjan dag eða hefur alla vega verið undanfarið því nettengingin í Sorbonne hefur verið óþolandi léleg og betra að vinna heiman frá sér þegar ekki er verið að kenna.
Um daginn fékk ég svona minningaleiftur um forláta skíðahjálma sem pabbi minn kom með frá útlöndum handa okkur systrum, löngu áður en slíkur búnaður fór að þykja eðlilegur. Á hjálminum var einhvers konar skel sem passaði beint á hökuna. Hjálmurinn var sem sagt ekki festur undir hökuna heldur lá þessi skel á hökunni henni til varnar. Mér fannst þetta eitthvað svo stórmerkilegt sem krakka, að það væri líka passað upp á hökuna, ekki bara hlutann sem varðveitir heilann. Og mér fannst alltaf svo mikilvægt að þessi skel væri á nákvæmlega réttum stað, stundum þurfti ég margar tilraunir áður en það gekk upp, því skelin rann til á bandinu.
Hvílíkt sem ég væri til í að handfjatla skíðahjálminn minn aftur. Mér þótti hann með því fegursta og besta sem ég hafði átt í einhvern tíma eftir að ég fékk hann. Ég man alls ekki eftir tilfinningu um að fara hjá mér við að vera allt öðruvísi en aðrir skíðakrakkar. Hef ég bælt það niður eða náði ég bara að finnast ég töff með hjálm? Ég sem var oft svo óþolandi meðvituð og hrædd við að vera öðruvísi. Samt líka alltaf svo mikill besservisser og nett vírd líklega þótt ég væri fríkað flínk í að falla í hópinn.
Þessi hugleiðing varð allt öðruvísi en ég hafði hugsað í upphafi. En það er nú hið besta mál. Lifið í friði.
Líklega væri sniðugt að kíkja á hvað ég bullaði síðast til að muna hvort ég hafi einhverjar fréttir að flytja, sem þið bíðið í ofvæni eftir að fá. En í staðinn opna ég bara beint nýjan póst. Sem er furðulegt því ég hef í raun ekkert sérstakt að segja, þannig.
Ég hlustaði á Monu Chollet í morgun, það er að koma út ný bók eftir hana. Mona Chollet hefur verið í miklu uppáhaldi hjá mér lengi, lengi. Ég hef þýtt tvær greinar eftir hana, aðra fyrir Smuguna sem svo dó og greinin sú er því ekki lengur til á internetinu. Ég á hana vistaða í tölvunni minni og gæti alveg birt hér á blogginu en ég veit ekki hvort einhver nennir að lesa hana. Hún fjallar um Polanski-málið en vísar í fleiri mál og sögur, sumt mjög franskt en ekki bara. Mér finnst hún góð en ég man ekki eftir því að hafa fengið nokkur viðbrögð við henni.
Síðari greinina, sem fjallar um pjatt eða sundurgerð, þýddi ég svo fyrir Knúz og eina kommentið var spurning um hvers vegna í ósköpunum verið væri að þýða svona efni á íslensku. Mér fannst það sem betur fer frekar fyndið en særandi á sínum tíma, en hef eiginlega bara haldið Monu Chollet fyrir mig og mína frönsku vini síðan. Kannski er hún of klár. Kannski eru þýðingarnar ekki góðar. Ég veit ekki. Ég vildi óska að ég gæti mælt með bókum hennar við ykkur, en alla vega ef einhver frönskumælandi villist hingað inn, má tékka á henni.
Í morgun vaknaði ég með háar hugmyndir um að fara út í garð að púla og tína hindber. En eftir að hafa hlustað á Monu vaknaði í mér eitthvað sofandi dýr og ég henti mér hugsunarlaust út í að bora fyrir og skrúfa upp ljós í svefnherberginu, en ég málaði nefnilega í byrjun mars og ákvað að skipta út ljósunum þá. Ég er megasátt við að hafa fest upp ljósin. Aðeins minna sátt við að þrátt fyrir að hafa getað endurnýtt eitt af götunum fyrir lampana sem áður voru náttlamparnir okkar, er töluverður hæðamunur á nýju lömpunum tveimur. Þessu tók ég aldrei eftir með hina lampana og hef ekki græna glóru um það hvernig þetta gerðist. Ég geri fastlega ráð fyrir að þetta hætti að fara í taugarnar á mér strax í dag og að þetta verði ekki lagað fyrr en í fyrsta lagið þegar aftur verður málað.
Ég vildi óska að ég væri núna á leið út í garð, en nei, ég á stefnumót við bankafulltrúa á eftir. Er reyndar á góðri leið með að gera mig of seina. Kveð því núna. Lifið í friði.
Enn og aftur er komið haust, skólarnir byrjaðir og lífið að fara í skorðurnar sem sumarið riðlar alltaf til. Reyndar á ég erfitt með að tala um haust hér í París, enda þrjátíu stiga hiti og ég ekki farin að vinna neitt að ráði. Tutla við undirbúning kennslunnar sem byrjar í næstu viku og er reyndar í dag að rifja upp það sem ég þykist vita um Mont Saint Michel, en þangað held ég á morgun með vinkonur frá Íslandi.
Við ætlum að prófa að nýta okkur dagsferðartilboð með lest, förum frá Montparnasse lestarstöðinni klukkan hálfátta í fyrramálið og komum til baka klukkan tíu um kvöldið. Lestin gengur ekki alla leið að eyjunni, en rúta bíður okkar við lestarstöðina í Normandí og flytur okkur til baka í tæka tíð fyrir lestina um kvöldið. Spennt að sjá hvort ég geti mælt með þessum ferðamáta. Allt til að nota bílinn sem minnst!
Ég sé að ég bloggaði síðast um yfirvofandi baðherbergisframkvæmdir og var þá að leita að mönnum í verkið. Ég fékk að lokum konu til að taka þetta að sér og þótt ég hafi greitt stórfé fyrir þetta var ómetanlegt að allt stóðst eins og stafur á bók. Hún kom þegar hún sagðist ætla að koma og lauk á tilsettum tíma. Munur miðað við karlana sem höfðu svikið mig trekk í trekk.
Þetta gerðist rétt áður en ég fór til Íslands í sumarfrí og enn hef ég því ekki sett upp hillur, snaga og ljós, né fundið rétta skápinn fyrir handklæðin. En fallegt er það sem komið er, maður mín. Ég hef aldrei verið með fallegt baðherbergi, held ég. Eða jú, það var reyndar ansi krúttlegt og næs hjá mér á Þórsgötunni forðum, pínulítið baðkar undir stiga. Ég held samt að ég eigi ekki myndir af því.
Ég sé það fyrir mér að eyða löngum stundum í þessu baðkari, en veit ekki hvort ég muni hafa tíma til þess. Kennsla fjóra daga í viku, kóræfingar, pilates, hlaupáskorun og auðvitað að eiga meiri tíma með vinum og fjölskyldu. Jájá, það vantar ekki áramótaheitin hér á þessum bæ. Eins gott að ég er frekar slök gagnvart því að standa við þau!
Lifið í friði.
Ég átti nokkra náðuga daga í Normandí sem er dásamlegt hérað. Það var gott fyrir höfuðið að komast aðeins niður að sjó. Mig langar dálítið mikið að flytja út í sveit og þá helst einhvers staðar frekar nærri sjó en samt með garð þar sem hægt er að rækta grænmeti. Húsið mitt yrði að vera í þessum stíl ef ég veldi Normandí.
Ég sé mig algerlega í anda búa í svona húsi og ganga um á gúmmískóm alla daga, klippandi trjágreinar, rótandi í moldinni, hugandi að fræjum eða plöntum og auðvitað alltaf með gesti. Eða ekki. Kannski er ég enn og eilíflega borgarbarnið sem ég hef alltaf talið mig vera. Ég veit það ekki.
Rafmagnskonan hafði að sjálfsögðu samband eins og hún hafði lofað, tilboð hennar var ásættanlegt og hún kemur að bora og laga 8. mars. Sonur minn er byrjaður að pilla flísar af veggnum en ég er enn ekki búin að ákveða alveg hvernig framkvæmdirnar verða, ég næ ekki að finna réttu mennina og svo veit ég ekki alveg í hvaða röð þetta þarf allt saman að vera gert. Það þarf að klára að pilla restina af flísum af veggjum og gólfi, það þarf að taka baðkarið og kranann. Laga veggina og gera þá tilbúna til að taka við nýjum flísum. Setja upp nýtt baðkar og krana með alvöru sturtu. Setja upp vaskmubblu en mér skilst að ég þurfi að flísaleggja bakvið hana. Flísaleggja gólfið og svuntu framan á baðkarið. Flísaleggja veggi. Mála rest og fá hillur og snaga og ljós. Þetta er svona um það bil röðin sem ég held að þetta þurfi að vera gert í, en ég veit ekki. Ég veit ekki neitt. Nema að ég hef aldrei verið jafn róleg yfir því að þurfa að fara að standa í framkvæmdum. Ég veit ekki alveg hvað það er, en mér liggur einhvern veginn ekkert á að láta þetta gerast. Ég held að grímunotkun og samkomubann sé að breyta mér í afturgöngu. Nema þetta sé aldur og þroski.
Lifið í friði.
Milli jóla og nýárs gekk ég í það litla og löðurmannlega verkefni að skipta út vaskmubblunni á baðinu, ásamt vaski og krana. Samkvæmt jútúb myndböndum tæki svona verkefni kannski daginn, en þar sem ég vissi að það gæti orðið snúið að ná gömlu skápunum frá, því þeir vöfðust svo fagurlega utan um pípulagnir sem ég vildi ekki fjarlægja fyrst, ákvað ég að gefa þessu þrjá daga. Sonur minn hefur sýnt viðhaldsvinnu mikinn áhuga og sagst vilja læra, svo hann var opinber handlangari minn. Við böksuðum töluvert lengi við að ná skápunum utan af pípulögnunum og voru aðfarirnar stundum dálítið eins og við værum tannlæknar að bora, eða mér leið alla vega þannig. Skáparnir losnuðu að lokum, en þá var eftir að losa vaskinn sem var vel límdur við flísalagðan vegginn. Þrátt fyrir óhóflega notkun á sérstökum silicon-leysi og að búið væri að fara með kíttispaða meðfram öllu, að ég taldi, fór að lokum svo að með vaskinum kom dágóður hluti af flísum, og með þeim dágóður hluti af veggnum undir.
Ég fékk áfall, slökkti ljósin á baðherberginu og lagðist í smá kör. Svo jafnaði ég mig, fór og skoðaði þetta og pældi aðeins í möguleikunum og ákvað að endingu að þetta væri merki um að ég ætti bara að leyfa mér að fjarlægja flísarnar, laga veggina, fjarlægja baðkarið, fá nýtt og fínt slíkt, nýja bað- og sturtukrana og auðvitað nýjar flísar á veggina.
En alltaf þegar framkvæmdir standa fyrir dyrum fer snjóbolti af stað og með þessum ákvörðunum fattaði ég að nú og akkúrat nú væri tími til kominn að láta taka rafmagnið í gegn hér, en innstungur í svefnherbergjunum eru frá 1960 og öll lýsingamál í þeim eru í slíkum ólestri að það verða aldrei birtar myndir.
Ég fór að leita að rafvirkja og af því leiddi að ég skoðaði rafvirkjanám og pældi í að skella mér og allt í einu datt mér í hug að gúggla rafvirkja í kvenkyni, og sló inn „electricienne paris“. Upp kom vefsíða kvenkyns rafvirkja sem ég hringdi í. Rám rödd hennar og kvik viðbrögð sannfærðu mig um að við ættum vel saman. Og í kvöld kom hún að taka út ástandið hérna og mældi og hummaði og bráðum fæ ég verðtilboð frá henni. Hún er lítil og mjó, með millisítt krullað hár. Ráma röddin á sínum stað undir grímunni. Hún ræddi eingöngu hluti sem skipta máli, útskýrði fyrir okkur alls konar varðandi norm og kröfur og möguleika til að koma sem best frá þessu. Ég er ofursátt. Nú þyrfti ég eiginlega bara að finna kvenkyns flísaleggjara/múrara/pípara. En eins og er hafa þeir iðnaðarmenn sem ég hef náð í annað hvort komið en senda svo ekkert verðtilboð eða bara segjast ætla að koma en koma svo ekki. Ég hef alveg þolað þá höfnun. Það skiptir engu máli þótt við þvoum okkur um hendur í baðkarinu, ég hugsa bara um aðstæður í Tógó í hvert skipti sem ég ætla að fara að vorkenna mér. En ég veit ekki hvert ég fer ef þessi rafmagnskona svíkur mig um tilboð. Það gæti riðið mér að fullu.
Verð ég ekki að enda þennan pistil eins og ég gerði ávallt í gamla daga? Jú, ég held það svei mér þá. Ég held ég bara gæti ekki annað:
Lifið í friði.
Það er svo margt sem maður skilur ekki og kannski bara eins gott að maður skilur ekki allt.
Hins vegar er ógnvekjandi þessi hugmynd í Kjarnanum, um að í raun viti enginn neitt.
Hér er hins vegar þessi kona sem virðist vita dálítið mikið og, það sem meira er, hún er ekki feimin við að ræða það opinskátt. Ég myndi ráða þessa konu í stöðu fjármálaráðherra. Eða Seðlabankastjóra. Eðs forsætisráðherra. Ef ég væri the big boss. Eða eitthvað.
Lifið í friði.
Parísardaman 
Nýlegar athugasemdir